Het operatiekoffertje

 Oud speelgoed wordt nieuw

Heel lang geleden heb ik veel babyspeelgoed opgeruimd, maar ook veel bewaard. Gewoon, omdat het zulk leuk spul was en omdat het misschien ooit nog eens van pas zou kunnen komen. Dat van pas komen is nu, want de kleinkinderen zijn er op zondag blij mee. Zo is er ook heel veel bij gekomen, zoals een complete kinderkamer, een box, twee kinderstoelen, een bolderkar, een schommel, een zandbak met zandmateriaal, twee fietsstoeltjes en een buggy. Veel opruiming heeft het wegdoen van babyspul dus niet gegeven. En het lijkt dus net of ik weer zesendertig jaar terug in de tijd ben. 

Afspraak=......??

Maar het (her-)ontdekken van speelgoed wat ligt te rusten op zolder is voor mij net zo leuk als voor Max. Zo kwam ik het dokterskoffertje weer tegen, met de originele inhoud en toegevoegde spulletjes zoals een heuse mitella en talloze rolletjes verband, die nu zo'n dertig jaar over de datum zijn, maar voor poppen en beren nog prima voldoen.

Het koffertje werd direct door Max gespot toen hij de kamer instapte. Op de vraag of hij het mee naar huis mocht nemen werd de afspraak met hem gemaakt dat het bij oma zou blijven en dat hij er dan daar mee kon spelen. Zijn huis bulkt al van het speelgoed en ik denk dat mama dat een prima afspraak vond.

De volgende dag zou ik gaan oppassen op Max en Tess.

Vrijdagochtend vroeg..

Om 5 uur's ochtends lag Max in bed te roepen  "Oma, oma! Neem je je operatiekoffertje mee?" Mama : "Vijf uur, iets te vroeg Max, doe je ogen maar weer dicht, alsjeblieft.""  En waar haalt hij het woord "operatiekoffertje"vandaan. Niemand van ons heeft het ooit zo benoemd.

Toen ik dus die ochtend aankwam en de trap naar boven opliep stond Max al klaar en vroeg:"Heb je je operatiekoffertje bij je?" Ik:"Max, we hadden afgesproken dat het mij oma thuis zou blijven, weet je nog?" "Oh, ja"  Maar ja, oma's ondermijnen altijd de gemaakte afspraken ( daar zijn het oma's voor) en ik toverde een koffertje uit mijn rugzak. Blijheid alom.

Patiënt voor één dag

Zo, de rode draad voor vandaag was uitgerold, hoor. Ik heb de hele dag verbanden moeten aanleggen om lievelingskonijnen, benen, armen en voeten van Max, bloeddruk moeten meten, en mijn bloeddruk laten meten, medicijnen gehad en prikken in buik, armen en benen, mijn oren laten nakijken en mijn temperatuur laten meten. 

Dat was bij Dr. Maximilian. Maar dan was daar natuurlijk nog Dr. Tess die alles wat Max deed nadeed op haar manier. Zoals een flinke klap verkopen met het oorkijkertje, wat Max deed schateren van de lach. En  verdomd, ja,  het ding lijkt op Max' hamer van de werkbank.  De stethoscoop op haar wangen plaatsen in plaats van op haar oren. Gieren! En in plaats van in het balgje knijpen van de bloeddrukmeter er mee heen en weer bewegen. Max kwam niet meer bij. En Tess maar mee lachen, want die vond het geweldig dat zij Max zo aan het lachen maakte. Zie je het voor je, die twee?