Daar zat ik dan, met mijn bovenbenen in de wachtkamer bij de plastisch chirurg. Oh, ja en met mijn twee navels, niet te vergeten!

De jonge vrouwelijke chirurg kwam mij zelf halen en al lopende vertelde ze dat er een stagiaire mee kwam kijken en of dat goed was. Welja, ze moeten er ook van leren, dus gluur maar mee. 

De vraag was wat mij zo stoorde aan mijn benen. Ja, precies dat, hè. Er was alleen maar  iets wat mij ontzettend stoorde. Ik kwam niet voor een reconstructie waardoor ik weer beter door het leven kon, nee er stoorde mij iets. En ik begon me voor de tweede keer te schamen dat ik op het spreekuur van een arts zijn, of in dit geval haar tijd stond te verknoeien.

Maar, net als mijn huisarts, nam zij mijn irritatie over de achterkant van mijn bovenbenen serieus en ze bekeek ze eens goed. Na wat complimentjes over mijn huid en hoe goed ik er uitzag op ..... en toen moest ze even in mijn status kijken, 65jarige leeftijd?, kon ze me vertellen dat het weghalen van deze overvloed ( mijn woorden) aan lipomen een onbegonnen klus ( weer mijn woorden) zou worden met heel veel littekentjes. Het hoorde bij ouder worden, omdat de huid dan dunner wordt en ook nog eens omdat ik niet al te dik ben. Ik zei maar niet dat ik nu dikker ben dan dat ik doorgaans ben, omdat ik zo mijn best op meer eten moet doen. De zogenaamde winterbulk.

Ik zei dat ik er al bang voor was dat er niks aan te doen zou zijn. En over littekentjes gesproken.... Ja, hier kon ze wel wat mee. Dit kon gemakkelijk poliklinisch opgelost worden. Ze kwam nog even op mijn benen terug met het idee om mij door te verwijzen naar een huidtherapeute. Ik vond het prima, elk nieuw inzicht was welkom.

Met een afspraak voor de poliklinische correctie van het littekentje op mijn buik en een verwijzing voor de huidtherapeute stond ik even later weer buiten. Ik had haar nog bedankt dat ze mijn klacht serieus had genomen. We zouden elkaar in november pas weer gaan zien wanneer ze de huid van het litteken gaat losmaken en opnieuw gaat hechten. De consequentie houdt wel in dat ik weer even niet mag trainen daarna. En ik moet mezelf beloven om me dan echt in acht te nemen, anders verpest ik haar werk straks nog net zoals ik het werk van de dermatoloog destijds verpest had door vroegtijdig al aan de gewichten te gaan sleuren.