In 2021 verscheen mijn tweede boek STERK. 

Het dikke boek begint bij de diagnose die ik na een bloedonderzoek kreeg. "U heeft een milde vorm van leukemie." Nou ja, dacht ik, mild, dan zal het wel meevallen, toch? Dat je mild ook zo kan schrijven, milt, had ik toen nog niet door. De milt, het orgaan wat een eigen leven was gaan leiden in mijn lijf, zorgde voor de nodige overlast en moest geliquideerd worden. De term "leukemie" bleek niet helemaal te kloppen; het was lymfklierkanker wat ik had. Of ik daar blijer van werd? Niet echt!

Middenin de coronatijd bleek ik ineens kankerpatiënt te zijn en moest ik nodig geopereerd worden. Waarom? Ik was toch gezond, voelde me goed. Nou ja, niet altijd, maar wie heeft nou niet af en toe eens wat? Ik had totaal geen zin in een operatie, maar ja, wie kijkt daar nou wel naar uit. En als de dokter zegt dat het nodig is, omdat je milt anders gevaarlijk groot gaat worden en het je leven kan bedreigen ( dit zei hij niet, maar daar kwam ik later pas achter), dan doe je wat je gezegd wordt. 

Je hijst je op een bepaalde dag in een blauwe, te grote, operatiejurk en laat het verder aan de deskundige handen van een chirurg over. Je leest er van alles over in mijn (dag-)boek.

Van het ouwe wijfje in het ziekenhuisbed krabbelde ik weer op tot een fitte zestiger die nu na drie jaar weer de hele wereld aankan. De hele wereld, want op het podium van Las Vegas stonden atleten van over de hele wereld en om daar tussen te mogen staan was een grote rode kers op de taart. De dikke duim op de bovenstaande foto betekende toen nog niet zo heel veel meer, als ik ben er nog en lachend ook nog. Maar nu na drie jaar zegt deze opgestoken duim zoveel meer. Het gaat nu goed, ik ben weer zo sterk als ik ooit was. Ik heb er hard voor gewerkt, me niet uit het veld laten slaan en ik heb me niet neergelegd bij het feit dat ik nu ouder ben en er dus geen vooruitgang meer geboekt kan worden in het leven en op sportgebied.