Afkicken
Wat een heerlijke weken waren dat, zeg!
Eerst een week vakantie ,met de hele gang op Esther na. Prachtig weer, de hele week, een supergoed hotel waar we al jaren komen ( dus een soort 2e thuis) en het beste gezelschap wat je je kunt wensen. Maar daarover schreef ik al eerder.
En dat we in die week Esther misten werd goed gemaakt in het lange weekend dat ze bij ons was.Wat heerlijk om je oudste kind weer in je armen te sluiten. Om ze daadwerkelijk te voelen. En wat heerlijk om iedereen op moederdag bij elkaar te hebben. Dat is toch het ultieme moederdagcadeau. Daar kan geen bloemetje of chocolaatje tegenop. Je kinderen vrolijk te zien, te horen lachen, grappen te horen maken met en over elkaar. Om Esther te zien genieten van haar kleine neefje ( die nog wel verkouden was, maar gelukkig weer kon lachen).
Mam, denk ik dan weleens, wat had jij dit allemaal fantastisch gevonden! Deze vier volwassen kleinkinderen. Deze fantastische vijf mensen. Het achterkleinkind. De levens die ze leiden. Hoe ze stuk voor stuk mooie mensen zijn geworden, van buiten, maar zeker van binnen. Hoe blij je zou zijn met Ralph als , hoe zeg je dat? Je kleinschoonzoon?
Zou je vanaf je wolkje, waar je alweer 15 jaar naast papa zit, ons zien? Zou je trots op ons zijn? Je hebt 19 jaar van het grootmoederschap mogen genieten. Te kort naar onze zin. En jij vond het zeker nog lang geen tijd om papa op te zoeken. Maar zo gaat dat. Je kan niet alles zo hebben hoe je het graag wilt. Net als maandag, toen ik afscheid moest nemen van Esther. Je omhelst, je kust en zegt elkaar gedag. Concrete plannen om elkaar weer te zien zijn er nog niet en dat vond ik maandag zo lastig. Toen ik naar de schuur liep om mijn fiets te pakken twijfelde ik... Nog even aanbellen voor een laatste knuffel, een omhelzing? Ze had er om moeten lachen als ik het gedaan had. Ik deed het dus toch maar niet.
Afkicken! Kom op! Verman je, zeg! En veeg die idiote traan weg!
De beste afleiding om van mijn gevoel van "eigenkinderhartstocht "af te komen is het werken met andermans kinderen. Om vijf minuten over half negen was ik weer de oude.
