Blessureperikelen 3

Ben je nou alweer geblesseerd?, vraag je je misschien af. Welnee, niet weer, maar nog steeds. Mijn rug tel ik niet eens meer mee, dat hoort er nu eenmaal bij, denk ik. Paar jaar geleden was ik het zat en bracht maar eens een bezoekje aan de manueel therapeut. Die maakte mijn rug heerlijk los. Zo lekker los dat de rug in kwestie het even helemaal kwijt was en bij het minste geringste " schoot" het in mijn rug, zoals dat heet. Dat was nog weer even vervelender dan die stijve, soms pijnlijke rug waaraan ik gewend was geraakt. Dus , doei! therapeut, bedankt en tot ziens, maar niet meer voor die rug. Er is mee te leven. En er is mee te trainen, dus waar hebben we het over?

Plok

Nee, dit deel 3 gaat over " de plok" in mijn knie van een aantal weken geleden toen ik zonodig de glute ham raise op een nog moeilijker en zwaardere manier wilde uitvoeren. Maar ook hier is nu mee te leven, gewoon dingen doen waar de knie geen bemoeienis mee heeft. En dat gaat goed, hoor. Een vetertje strikken op school betekent, eerst nadenken dan doen. Dus " Zet je voet maar op de stoel/ bank/mijn been" zodat ik niet op mijn hurken hoef. Of op mijn hurken min mijn linkerbeen. Ha, hoe doe je dat, denk je zeker. Links niet teveel buigen en een beetje naar rechts hangen. 

Het gekke is dat ik gewoon kan squatten, maar een oefening als legcurl nog gevoelig ligt en zit. Voor de mensen waarbij dit abracadabra is: googlen of wachten op een volgend blogje.

Nog niet juichen

Maar van de week was ik in een selfie-bui en na een paar keer terugkijken dacht ik: krijg nou wat!  Dat lijkt wel een hurkzit.  Zie je het ook? Nog niet zoals een hurk hoort, benen evenwijdig en lekker diep, zodat de knie voorbij de voet en lekker op spanning staat, maar ongemerkt en waarschijnlijk zonder pijn . Gaat aardig goed de juiste kant op, dacht ik toen. Dus hup, legcurl uitproberen. Ging goed, zittend en liggend. Jippie, de vlag kon in top ( bijna). Ja, want zo vervelend zijn blessures  dat wanneer ze voorbij zijn je je zo lekker voelt dat je denkt dat je weer bergen kunt verzetten.

Te vroeg gejuicht, de vlag nog halfstok, want al kan ik het hele huis op mijn knieën achter Max aan kruipen om hen te pakken ( dikke pret)  vanuit hurkzit hem optillen is alsof de stopcontactbeschermers eraf liggen en ik met mijn vinger in zo'n gaatje zit. Niet meer doen dus. Het is nog iets te vroeg, al ben ik op de goede weg. Strekken is ook niet meer zo pijnlijk, dus het buigen met belasting zal ook wel weer komen.