Ik ben nu drie maanden met pensioen en ik moet zeggen dat ik er al aardig aan gewend ben. De eerste tijd vermaakte ik me ook wel, maar in mijn hoofd bleef de gedachte maar hangen dat ik "iets" moest ondernemen. Wat wist ik niet, als ik maar bezig bleef, net zo bezig als ik op mijn werkdagen was. "Laat het los" zei iedereen, "het vult vanzelf". En inderdaad, dat is zo. Ik sta iets later op, want om zes uur mijn bed uit springen is niet meer nodig. Ik doe wat langer over mijn ontbijt, ik train, ik doe het huishouden en/of de tuin. Ik heb een broek gemaakt, een start met een nieuw boek en sinds onze Griekse logeetjes hier zijn wandel ik ook nog met een hond. Een enthousiaste pup die je op elk gewenst moment van de dag komt begroeten alsof ze je in geen tijden gezien heeft.

Het gaat goed, deze pensionada verveelt zich niet.

Ik heb amper door dat dit vorig jaar en de vorige 44 jaren in het onderwijs heel anders waren. 

De Sinterklaasdrukte is al weken aan de gang. Drukke kleuters, cadeautjes die besteld moeten worden, Sint en Pieten die geregeld moeten worden, vergaderingen over de aankomst van de Sint, afspraken met de ouderraad. En zodra de Sint zijn hielen heeft gelicht haal je de kerstboom uit de berging en wordt de hele school in kerstsferen gehuld voor slechts twee weken. Van weken sintknutsels naar kerstknutsels en kerstverhalen bij kaarslicht.  Het zijn de drukste, maar de gezelligste weken van het schooljaar.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik de gezelligheid en de drukte niet eens echt mis, maar misschien komt dat dat er in onze familie altijd wel een invulling is. De invulling is dat ik samen met Anouk ( onze dochter die in Griekenland woont en nu met haar pup Pita enkele weken hier is) haar spullen aan het opruimen ben, de cadeautjes voor kleinzoon Max ( 4 december) en zijn vader Ralph ( 5 december) en de Sintcadeautjes voor de kleinkinderen( Max, Tess, Stan en Daan) en alvast wat kerstcadeautjes aan het inkopen ben. De boom mag weer van zolder en opgetuigd worden. Ben benieuwd wat Pita met de lampjes en de ballen gaat uitvreten, na twee kapot gekauwde oplaadkabeltjes voor de telefoon.  En dan moet ik verder gaan opruimen om onze dochter uit Spanje een slaapplaatsje te kunnen geven wanneer zij naar ons komt.  Tussen de bedrijven door train ik ook nog, want die rode draad blijf ik volgen.

Invulling van mijn leeggevallen werkdagen zijn er dus genoeg.  Volgende week ben ik ingezet om met de ouderen in de wijk kerststukjes te gaan maken. Maar eerst deze week de kruidnoten bij kleindochter Tess op school afbakken. 

Zie je, genoeg te doen.