Mijn tweede bodybuildingwedstrijd ooit, tien jaar geleden, werd georganiseerd door Sandra van de Kamp. Zij vond het niet fair dat dames van 40-plus en  50-plus dezelfde competitie moesten aangaan als de meisjes van net 35 jaar. Was je 35-plus, dan was je een master, tegelijk met alle leeftijden daarboven. Bullshit wanneer je een paar kinderen hebt gehad, of al aan een overgang bezig bent natuurlijk. Voor mij, met mijn 57 jaar als beginner was dat een belachelijke vergelijking.

Niemand anders dan een vrouw kan dit verschil goed begrijpen. Sandra begreep dit uitstekend en zij zorgde ervoor, toen zij de Nederlandse bondspresident van de INBA werd, dat in Nederland een mogelijkheid ontstond voor oudere atletes om in hun eigen leeftijdscategorie deel te nemen. Dat schiep voor mij als oudste deelneemster op de INBA wedstrijden de mogelijkheid om binnen mijn eigen leeftijdsgroep deel te nemen. Hulde aan Sandra! Hoe fijn was dat! En zeker voor mij. Ik kon mij meten met leeftijdsgenoten en hoefde niet naast meisjes met de leeftijd van mijn dochter te staan.

Sandra's enthousiasme en sprankelende persoonlijkheid werkte voor iedere deelnemende atleet aanstekelijk. En dat zorgde voor gezellige wedstrijden waar je je als deelnemer meer dan welkom voelde. Ik spreek nu over mijn ervaring van de afgelopen 10 jaar als wedstrijdatlete, en ik heb me altijd heel erg op mijn gemak gevoeld. Iets wat heel belangrijk is wanneer je aan een wedstrijd deelneemt; dat is op zich allemaal al spannend genoeg. 

Als je mij vraagt wat mijn allerleukste wedstrijdervaring was van de afgelopen jaren, dan kan ik met zekerheid zeggen dat dat het Wereldkampioenschap in Loutraki, Griekenland in 2019 is geweest. Natuurlijk waren de beide keren in Las Vegas ( 20219 en 2023) ook bijzonder, maar niets overtrof het teamgevoel, de sfeer en natuurlijk de overwinningen van de WK in Griekenland. De lancering van P31 Green Spritz NL (het drankje wat Sandra en Imro naar Nederland brachten) op het strand van Loutraki, het Griekse eten met elkaar buiten, het grote team NL; het maakte een onvergetelijke indruk. En natuurlijk speelde Sandra daar een grote rol in als teamcaptain. Een rol die haar uitstekend past en die we misten toen zij zelf deelnam in Vegas en toen zij het WK in Nederland organiseerde. Maar het is haar vergeven; een WK organiseren is geen kattenpis, en dat heeft ze uitstekend gedaan!

Met het NK 2025 in het vooruitzicht en met Sandra en Imro als organisatoren, en het WK 2025 in Spanje met Sandra als teamcaptain heb ik er weer het volste vertrouwen in dat het weer leuke, gezellige kampioenschappen worden. En ik hoop dat het WK in Spanje net zo'n sfeertje kan neerzetten als destijds in Griekenland.

 En wel of geen prijs, dan kan mijn tiende wedstrijdjaar niet meer stuk!