Road to Olympia, deel 11

Hij is er!!

De postkoets is gearriveerd!! Waar gaat dit over? Lees dan even eerst deel 10, dan ben je weer bij.

Ja, de postkoets dus, met mijn prachtige bikini, from Russia with love. Ik heb hem meteen gepast natuurlijk en hij zit perfect. Wat knap om dit zo mooi en goed passend te maken. Ik zei het al eerder, aan de bikini zal het straks niet liggen.

Ochtendshow

Vertelde ik al dat ik gevraagd was voor de ochtendshow van ad.nl? Nee, nou dan weet je het nu, maar ik heb moeten bedanken, omdat dat niet gaat lukken natuurlijk. De ochtendshow wordt in Rotterdam opgenomen en je wil  in de ochtend niet twee keer in de file staan voor twee zinnen in een uitzending.

Utopia

Maar het volgende diende zich alweer aan. Of ik in Utopia aanwezig kon zijn om daar met één van de bewoners te trainen. Huh? Utopia? Draait dat dan nog? Ik heb geen tijd, mailde ik terug, tenzij in het weekend... Blijkbaar was dat ook mogelijk; de afspraak werd gemaakt. Mijn eigen training had ik voor de gelegenheid naar de zondag verhuisd, want 2x trainen op één dag, nee, dat vindt  mijn Richard( Bell) niet goed.

Wat een gekke dag was dat, zeg! Poseren in de gym, op een holletje de weekendboodschappen gehaald, vliegensvlug omkleden, eten in de auto, naar mijn andere Richard ( van Putten) om mijn putten te shockeren, en  van daaruit door te racen naar het land van Utopia. 

Ik moet zeggen dat ik een leuke middag had met Alexandra en dat we wel een beetje voor spek&bonen getraind hebben, maar gezellig was het zeker. Nadat ik weer op het bezoekerscomplex was afgeleverd waar Peter de middag met schaken tegen zijn computer heeft moeten vullen, zijn we in de auto gestapt om elders een hapje te gaan eten.

Man bijt hond

En of Utopia al niet genoeg was, daar stond na de zondagochtendtraining, de drie man sterke crew van Man bijt hond voor de deur. Er werd een item gemaakt onder de naam "Je toffe kloffie". En mijn kloffie zou dan uit mijn trainingskloffie bestaan. En.... als klap op de vuurpijl, ook mijn wedstrijdkloffie! Nou , vooruit dan maar; met een wit lijf, mijn casual haar, mijn doordeweekse make up en mijn lijf wat nog niet helemaal wedstrijdklaar is. Maar ik had het toegezegd, en dan moest ik het maar doen ook, vond ik. Beslis even mee, wat is enger? In bikini op een mega-groot podium met een kritische blik van de jury op je gericht? Of in je eigen slaapkamer met drie vreemde mannen met opname en geluidsapparatuur? Zeg het maar.

Afvinken

Nederland weet nu wat ik op 62 jarige leeftijd in Las Vegas ga uitvreten, dat is nu wel duidelijk. Ik kan straks niet anders dan met een medaille thuiskomen, na deze ophef. Het zou wel heel lullig zijn als ik gewoon buiten de prijzen val, nu iedereen vol verwachting is.

Mijn koffer staat er nog steeds niet, maar er staan wel al wat spullen klaar. Zo is daar natuurlijk mijn bikini, en mijn kimono-jasje, mijn paalhakken, mijn steunkousen/compressiekousen/reiskousen, wat dan ook. De paspoorten, die we nog even op geldigheidsduur gecheckt hebben. Toestemming om voet op Amerikaanse bodem te zetten is ook aangevraagd en goedgekeurd.

Zo zijn mijn nagels  ook al gedaan, en  heb ik al een keer een proef make up aangebracht. Ik heb nu zo'n beetje mijn poseren op orde; ik hoop dat ik het straks ook zo doe als ik daar op het podium sta en niet alles vergeet wat ik geleerd heb.

Omlaag en omhoog

Mijn gewicht was behoorlijk aan het zakken, maar nu mijn macro's verhoogd zijn begint het weer licht te stijgen. Ik moet mijzelf nu streng toespreken dat ik vertrouwen moet hebben in coach Richard. Het is nog maar twee weken tot we vertrekken en ik hoop dat mijn shape er straks goed uitziet, nu ik meer moet eten. 

En denk nu niet dat mijn trainingen met het zakken van het lichaamsgewicht  wat minder zwaar worden. Niks, hoor, elke week worden de gewichten omhoog aangepast en ik verbaas me er zelf over dat het gewoon steeds weer lukt ook.

Wordt vervolgd...