Ik word als patiënt beschouwd sinds de dokter de diagnose "milde vorm van leukemie"stelde.  Maar mijn leven gaat gewoon door zoals daarvoor terwijl iedereen om mij heen ziek wordt. Corona, welteverstaan, want over andere ziekten hebben we het niet meer. 

Mijn schoonzoon testte positief, vervolgens mijn dochter, daarna mijn schoondochter en vervolgens testte mijn zoon( die dezelfde ziekteverschijnselen had als zijn vrouw) negatief.  Dit klopte niet, dus werd er nog eens getest, joepie! Weer die stok tot aan je huig en tot aan je hersenpan. Uitslag: weer negatief. Wat dus positief zou moeten zijn.Maar ziek was hij wel. Wij snapten er niks meer van, maar we begrepen wel dat mijn herfstvakantie in quarantaine doorgebracht moest worden vanwege het contact wat ik met alle vier gehad had.

De quarantaine stelde niet veel voor, want we hadden alleen maar plannen binnenshuis.  Opruimen, veranderen en herinrichten.

Tijdens de lock-down was ik mijn trainingen gaan aanpassen aan de thuissituatie. En dat is heel goed te doen, hoor. Zeker als je wat dumbells  en een bankje aanschaft,  en wat spulletjes mag lenen van de  sportschool. Het trainingsschema werd door mijn coach Richard Bell aangepast en het trainen thuis ging prima.

Na de lock-down zijn we nog twee keer in de gym gaan trainen, voornamelijk voor de apparaten die ik thuis miste. Maar de behoefte om weer vier keer in de week in een sportschool aanwezig te zijn was verdwenen. Thuis trainen voldeed prima, wel jammer van de apparaten waarbij je echt zwaarder mee kon trainen. Ik deed alles lekker met banden en dumbells totdat..... mijn man enthousiast vertelde dat hij een geweldig trainingsapparaat had gevonden. Met legpress en al! Het moest wel zelf gedemonteerd  worden. Dat betekende dus ook, weer zelf in elkaar zetten.

Toen we het ding gingen halen had ik al vreselijke bedenkingen en zag ik grote beren, overal. Hoe haal je in hemelsnaam zo'n ingewikkeld apparaat met katrollen en kabels uit elkaar, hoe krijgen we dat ding in de auto, en dan naar zolder en weer in elkaar?? Het liefst had ik ons geld weer terug gevraagd en bedankt voor de moeite en weer een uur lang in de auto naar huis terug gereden. Maar mijn man is van het doorzettende soort met extreem veel geduld. Waar ik al knettergek word als ik het snoer van de kerstboomlichtjes  uit elkaar moet halen en met veel gevloek en gesmijt het liefst een nieuw netjes opgerold snoertje uit de winkel haal, zo liep hij dus een paar keer om dat fantastische apparaat heen en begon wat los te schroeven.  Ik stond erbij en keek ernaar. Het enige nuttige wat ik kon doen was af en toe wat naar de auto dragen en hopen op een goede afloop. 

Na twee uur demonteren en inladen reden we weer huiswaarts.De eerste fase was achter de rug.

De volgende dag sleepten we de hele rataplan twee trappen op naar zolder, waar al een zwart rubbertapijt klaar lag om het laminaat te beschermen. De deur paste niet meer, dus die moest eruit. 

Zo, en daar lag dan de hele puzzel aan losse onderdelen, een wirwar van kabels , schroeven en moeren. Als ik hier aan zou moeten beginnen zou ik gillend het huis uit gerend zijn, maar Peter begon kalm met alles netjes uit te spreiden en de beschrijving te lezen.( die volgens mij door een Chinees geschreven was in ieniemienie kleine tekentjes) Mijn taak bestond uit het aanbieden van twee extra handen die iets even op zijn plaats mochten houden.

Maar nu staat hij! En hij loopt fantastisch! Geen haperingen of een zit die niet goed voelt, geen kabel die stroef gaat; hij is gewoon perfect. En mijn respect voor de kalmte en het geduld van mijn maatje is nog meer gestegen. 

Nu is het wachten op een nieuw aangepast trainingsschema van Richard. Tot die tijd ben ik lekker bezig in mijn eigen speeltuin op zolder.