Het Tuscany Hall Theatre doet iets anders vermoeden dan dat het in werkelijkheid is. De naam doet denken aan een prachtig theatergebouw in klassieke Toscaanse stijl. In werkelijkheid is het een circustent met een podium en een zaal met stoelen. De backstageruimte ontbreekt; je zoekt maar een plekje ergens om je een beetje te ontspannen en je spulletjes te stallen. in mijn geval was dat ergens boven in een gangpad achter de stoelen, daar waar je lekker je nek breekt over mijn benen als je langs loopt. 

Het was een warme junidag. De temperatuur buiten liep op naar 38 graden. In de tent was het mogelijk nog warmer. De tanning droogde slecht door het transpireren wat ik voortdurend deed. Liggen deed ik zo min mogelijk om niet aan mijn matje vast geplakt te raken. Staan en wapperen voor verkoeling, maar het hielp geen zier natuurlijk; heet is heet. 

Eindelijk was het bijna zover dat ik op het podium moest verschijnen. Backstage oefende ik mijn poses nog maar eens. Rustig, niet te snel en steeds even aanhouden in een pose. Dit moest goedkomen, hoe moeilijk kon het zijn. Vooruit met de geit, dacht ik na een paar slokken prosecco. Lets go! Aan de nummering kon ik zien dat ik als eerste de klos was, maar nu was ik erop voorbereid. Bij het NK overviel me deze primeur op toneel. Zelfverzekerd stapte ik naar voren en trillend hield ik mijn pose aan tot de andere dames ook gereed stonden. Quarter turn to the right. En nog eens en nog eens. Het ging goed en rustig. Tot ik aan de beurt was voor mijn T walk. Voor de mensen die hier totaal onbekend mee zijn, dit is je loopje over het podium met op drie punten een stop om je van alle kanten te laten beoordelen door een tienkoppige jury. Het helpt enorm als ze je vriendelijk toelachen, maar deze juryleden trokken hun narrigste kop en dan vraag je je af wat er in die narrige kop omgaat. Zelfverzekerd overkomen, attitude, ik ben de beste, de mooiste... dat denken hielp geen zier meer als je in die keurende ogen keek. Ik weet niet wat me bezielde, de prosecco kon ik de schuld niet geven, maar ik beende over het podium alsof ik dacht: opschieten, dan hebben we dat ook maar weer gehad. Het zag er niet uit! Wat anderen erover zeiden: wat zag je er zelfverzekerd uit, wat poseerde je mooi, het was echt niet zo. Ik stampte met mijn hakken over dat toneel, schudde mijn haar naar één kant en keerde mijn billen naar de jury.  Geen greintje elegantie.  Ik weet zeker dat ik het tijdens mijn oefensessies beter gedaan had. Maar gedane zaken nemen op dat moment geen keer. ik kon niet vragen of ik het misschien alsjeblieft nog eens over mocht doen. 

Het was gedaan, ik was er vanaf. ik kon die hete tent straks eindelijk verlaten, dacht ik op dat moment. Ik kon gaan drinken zoveel als ik wilde. Meteen na onze T walks volgde de prijsuitreiking. En net als bij de T walk mocht ik als eerste en dat houdt dan in dat je laatste bent. In dit geval derde en dat klinkt leuker dan laatste. Maar hee, ik was wel de oudste atlete van het hele toernooi.( Heb ik dat al eens eerder gezegd?) en bovendien in een klasse van 50+. Derde van de wereld , zo dat klinkt nog eens goed, of niet soms?

De foto's die Peter buiten maakte gaven me toch wel weer een goed gevoel. En ja, we moesten naar buiten voor foto's , want die slimme Italianen hadden gewoon een fotoverbod ingesteld, zodat de fotograaf aldaar het monopoli had over de stagefoto's. Betalen, anders geen podiumfoto. En dus moeten jullie het nu even met die knullige telefoonfoto van het podium doen, want het duurt natuurlijk weer een eeuwigheid voor ik een fatsoenlijke foto heb.