Laatste dag

Gisteren was mijn laatste oppasdag.

Het was mama's laatste werkdag; haar verlof is nu ingegaan. Ik heb gisteren dus een laatste feestje met Max gevierd. Hij had er ook zin in, want hij stond me al lachend bij het traphekje op te wachten, "Mma!" in zijn rompertje met een pindakaasbekkie.

  Na papa uitgezwaaid te hebben ( hij zwaait zelfs zo schattig, met dat kleine handje draaiend, dat het niet erg is dat hij blijft zwaaien terwijl papa al lang niet meer te zien is) kon het tweepersoonsfeestje beginnen. Zoals ik al zei, Max had er zin in. hij was in een uitgelaten bui. Terwijl ik de vaatwasser uitruimde hielp hij mee om de pannen weg te zetten. en  dat ging prima. Maar er waren spullen bij die ik liever zelf opruimde en dat gaf Max even de gelegenheid om de bakjes uit de la te pakken.  :  "Max, kom eens hier, zet eens terug!"

Streken uithalen, kastjes leeghalen en meer van die gein

  Ik zei al, in een uitgelaten bui en niet van plan te gehoorzamen. Met een ondeugende grijns op zijn gezicht richtte hij zich vliegensvlug  op de ovenknopjes. Aan, uit, aan, uit.  "Max, laat dat eens!" zodra ik een handje weghaal, drukt hij met zijn andere handje de knopjes in. Kleintjes hebben nog geen voorkeurshand. "Stop daarmee!" Lachend rent hij weg naar iets wat veel mooier is. Twee dagen geleden waren er werkmannen in huis en die hebben geweldig speelgoed voor Max geinstalleerd: rolluiken, die dmv een knop omhoog of omlaag gaan, of weer omhoog, nog hoger, omlaag.

Geweldig! En de bedieningsknop is door een dwerg bevestigd, want op peuterhoogte. Ideaal voor ondernemende ongehoorzame peutertjes. Een dag geleden heeft hij het zijn vriend Jonathan gedemonstreerd en die keek ademloos toe hoe fantastisch Max dit witte luik voor het raam liet zakken. 

Maar oma is niet zo ademloos gefascineerd als Jonathan bij het op en neer bewegen van het rolluik." Ok, even dan. Zo is het goed, laat hem zo maar staan." Maar Max staat al weer bij de oven om de knopjes in te drukken. Potjandikkie, en ik sta met een beker en een glas in mijn handen wat opgeborgen moet worden en kan hem niet snel weghalen, wat een grote grijns oplevert. Boef! 

Zelf doen!!

Tijd voor een boterham. Dat vindt hij een goed idee, want de rijstenwafel met pindakaas vindt hij maar niks. "Wat wil je op je brood, Max?" Het wordt smeerkaas. Hij kan het nog niet uitspreken, maar weet dondersgoed waar hij trek in heeft. Sinds kort mag meneer zelf zijn brood smeren. Met een mes natuurlijk. Ja, een groot scherp mes. Ik weet dat en ik wil hem helpen, maar dan heb ik het fout. HIJ WIL HET ZELF DOEN.

Maar met een mes op zijn kop komt er niks op je brood, of uiteindelijk een hele dikke klodder op één plek. Ik mag zijn hand niet vasthouden om het samen te doen ( hij is al groot!), maar wanneer hij ziet dat het niks wordt mag " Mma, wawah" ( Oma, helpen!) Max kruipt aan tafel, op een grote stoel en beveelt mij om naast hem te komen zitten.De kinderstoel staat er nog ter decoratie, geloof ik.  Hij smult van zijn boterham en laat de korstjes voor wat ze zijn. Tussendoor klimt hij bij me op schoot en af en toe draait hij zich om zodat hij tegenover me op schoot zit en dan kroelen we even ( elk momentje nog even pakken, he)

De ergernisbuggy

Okee,  even een plas op de pot, high five, aankleden, haren kammen( al rennend achter hem aan, want haren kammen is volgens Max nergens voor nodig!) En dan schoenen aan, want we gaan boodschappen doen. Met de buggy. Ik had de dag ervoor de buggy gereserveerd bij mama, want soms rijdt dat ding in de auto mee naar haar werk.  De buggy daar kan ik mee overweg. Dacht ik. Terwijl ik weer sta te klunzen met dat kreng op de stoep hou ik met één oog Max in de gaten die uiteindelijk keurig netjes op het stoepje erbij komt zitten. Zelfs op de allerlaatste oppasdag moet ik me gewonnen geven. De buggy blijft ingeklapt en ik zie geen mogelijkheid om het ding zover te krijgen dat er een peuter in kan zitten. Okee, we pakken de driewieler wel weer. Max zal het een worst wezen.

De speeltuin 

's Middags gaan we naar het speeltuintje. Na de glijbaan, de wip enz. kan Max het niet langer aanzien en moet de boel opgeruimd worden. Hij begint alle voor zijn voeten liggende stokjes in het prullenbakje bij het hek te gooien. Keurig, hoor. Maar we zijn er nog niet, er liggen iets verder nog meer stokjes en verderop ook en daar nog een en …...uiteindelijk moet ik zeggen dat zijn werktijd erop zit en dat hij naar huis mag. Onderweg liggen de prachtigste stenen die hij onmogelijk kan laten liggen. Ze verdwijnen een voor een in zijn broekzakken.

Maar Max is een peuter van het dunnere soort en als ik op een moment achterom kijk om te zien waar hij blijft , zie ik een klein ventje  in een luier vertwijfeld staan kijken naar een broek op zijn enkels, loodzwaar van de stenen.

Ik ga dit zo missen!