Ergernis

 Powergran pro

Zit ik blij te verkondigen dat mijn website in de lucht is en dat ik nu pro ben. Zit ik vervolgens een partijtje te klunsen met mijn laptop waar ik denk nu lekker pro aan de slag te gaan met mijn blogje, werkt dat #&%@# apparaat voor geen meter mee. Zal wel niet aan het apparaat liggen, maar aan mij, maar een klein beetje medewerking van de apparatuur is toch niet te veel gevraagd. Of wel?

Ik zit nu dus toch weer op mijn telefoon te typen met de ziekte in mijn lijf. Dat is een gezegde. Ik zeg het er maar even bij, anders denkt er weer een vlugge lezer, die dingen over het hoofd ziet en maar een enkel woord leest , dat ik ziek ben. Nou, een beetje wel eigenlijk. Want van je vreselijk ergeren kan je je behoorlijk rot voelen. 

Het machteloze gevoel wat ik dan heb als ik merk dat de apparatuur een loopje met me neemt. Mij gewoon voor schut zet als ik me weer een behoorlijke randdebiel voel als de dingen niet gaan zoals ze zouden moeten gaan. En nu zit ik gewoon een potje in mezelf te mopperen en te schelden;  want er is niemand thuis. En dat is maar goed ook, anders is de kwelling nog groter. Dan komt er meteen zo'n helpende hand die drie vlugge tikken op het apparaat doet ( die je never nooit kan volgen en je er dus nog geen fuck van leert) en hoppa, wat was je probleem nou eigenlijk? En dus voel je je nog randdebieler dan je je al voelde. Zoiets als wanneer je koffie probeert te zetten met een theezakje. Of wanneer je een appeltaart probeert te bakken in een koekenpan. 

Ik weet niet eens meer waar ik over wou hebben. De lol is er nu alweer af. Ik ga mijn haar wassen. Klaar!