Hendrika David was een bekende Nederlandse  variété-artieste die , vanaf 1907 tot aan haar dood in 1975, onder de naam Heintje Davids carriere maakte.  Meerdere malen kondigde zij haar vertrek aan en even zo vaak had zij een comeback. 

Naar haar is het Heintje Davids-syndroom genoemd en het wordt gebruikt bij mensen die hun carriere als voltooid aankondigen en vervolgens weer terugkomen.  Hee! Ik ken er één die aan dat syndroom lijdt! Iemand die een blog schreef waarin zij bekend maakte dat het gedaan was met de wedstrijdsport en voortaan gewoon lekker voor de fun zou gaan trainen. Oh, je kent haar ook?

Ja, en vervolgens schreef zij weer een blog over haar nieuwe doelen in het nieuwe jaar en de (wel bekende)  twijfels over een nieuwe wedstrijd.

Ja, okee. Ik beken, ik was het, ja.

Start voorbereiding

Nu ik het al tegen meerdere mensen gezegd heb dat ik in april nog een keer aan een bikini fitnesswedstrijd mee ga doen kan ik niet meer terug. Ik heb nog niet ingeschreven, maar wie al A zegt, gaat natuurlijk ook B zeggen. En was 1 januari geen mooie datum om de puntjes weer eens een beetje op de i te gaan zetten? Vond ik ook. Dus heb ik mijn voeding on point gezet en mijn trainingen veranderd. Ik probeer meer rust te creeëren en ben van vijf dagen naar vier trainingsdagen gegaan. Na een week zie ik nog geen enkel verschil en is er nog niks veranderd.  En dat hoeft ook nog niet, natuurlijk, want de wedstrijd is pas over een paar maanden, maar met mijn extra kilo's ten opzichte van vorig jaar, word ik daar nu al onrustig van. Maar goed, de school is weer begonnen, het luierleven van de vakantie is weer voorbij, en met een meer actiever leven zal het wel weer gaan lukken.

Mama én oma aan de slag

Morgen gaat mijn dochter  Yvonne weer aan het werk en mag papa Ralph de honneurs thuis waarnemen. Er zal geen back up aanwezig  zijn wanneer de fles niet mocht lukken. Ik volg het met spanning, want aankomende vrijdag mag ik aan de bak. Waar het voor papa en mama al een ritme is met twee kindjes, wordt het voor mij weer even wennen. Hoe zat dat ook alweer met die fles? Zal Tess wel gaan slapen als ze door mij in haar dwangbuis gebonden wordt? En wie ga ik het eerst helpen als ze allebei tegelijk wakker worden? Wordt het weer F&%#CK# met de kinderwagen, of blijven we gewoon op vrijdag binnen?

Ook dat zal niet erg zijn, want  zeg nou zelf, spelen met deze babypop en een kleine jonge onderzoeker is toch hartstikke leuk. En Max mag mij gewoon assisteren. Op sommig gebied loopt hij toch al voor op mij; ik denk even terug aan vorige week.

Ken je het surprise-ei? Zo'n nep-chocolade ei met een prul van een speelgoedje erin, maar voor kinderen heerlijk en leuk.

Max had een motor ( dat was al tof!) die omgebouwd kon worden tot een drone ( te gek!!) Ja, en dat allemaal in een ei. Komt oma. En die pakt die drone van anderhalve centimeter en laat hem tussen duim en wijsvinger in de lucht vliegen. Max ziet het aan , loopt op mij af ( zonder een woord) neemt de drone van me af, draait hem om en geeft hem weer terug. 

Sukkel, die oma, zal hij gedacht hebben, drones vliegen niet ondersteboven! Kijk, van hem kan ik nog een hoop leren.