Het duurt niet lang meer of Max gaat naar school. He, nu al, gaat de tijd zo snel? Wordt hij al vier? Als je dat denkt dan is de tijd snel gegaan, ja, want het is eeuwen geleden dat kinderen pas met vier jaar naar school gingen, dus dan loop je wel een beetje achter. Maar nee, hij wordt eerst nog twee.

Officieel gezien gaat Max straks niet naar de basisschool als hij twee jaar is, want de peuterzaal valt onder een ander bestuur, maar je kan de voorschool ( zie je wel, het heet al anders) al vergelijken met een school voor de allerjongsten. Daar kan ik ook nog een heel blog aan wijden, maar daar wil ik het nu niet over hebben.

Ik wil het over de schoolkeuze hebben. Elke basisschool is tegenwoordig verbonden met een voorschool, al of niet inpandig. En dat betekent dat het handig is dat je dus al vroeg een juiste keuze maakt. Dan hoeft je kind wanneer hij vier jaar wordt niet te veranderen van vriendjes en gebouw. Sommige ouders gunnen hun kind wel vier verschillende scholen, maar ook daar wil ik het nu niet over hebben.

Vroeger had je bijna op elke straathoek een school staan en was het simpel kiezen. Was je van huis uit Protestant Christelijk dan ging je naar wat wij toen noemden de christelijke school. Was je van huis uit Rooms Katholiek gedoopt dan ging je naar de nonnen of de paters en was je niks dan ging je naar school. Dat dat toen de openbare school heette wist ik nog niet. Wilde je je kind streng opgevoed hebben(??) dan koos je soms ongeacht je kerkelijke voorkeur voor de Christelijke school, want "je werd er niet slechter "van. Ik weet niet, maar ik had altijd het idee dat de boefjes daarheen gingen, die waren in mijn ogen al slecht.

Ik ging, ondanks mijn katholieke achtergrond naar de openbare school, puur uit praktische overwegingen. De school lag naast ons huis en mijn moeder had het vreselijk druk met de tweeling en mijn andere jongere broertje, dus ik kon makkelijk alleen naar school. Het katholieke deel besteedden mijn ouders uit aan de pater waar ik op woensdagmiddag naar toe moest. Ja, alleen voor katholieke verhalen en kleurplaten, verder niet, want ik hoor jullie al denken.

Onze katholieke opvoeding thuis reikte niet verder dan bidden voor het eten en 1x per week naar de kerk. Met kerst stond er een stalletje onder de kerstboom. En ik was blij dat er bij mijn vriendinnetje thuis geen stal stond, want daar werd haar vader misselijk van, zei ze. Lekker als je met kerst moet eten, dacht ik dan.

Met pasen ging ik samen met mijn opa en oma naar mijn Limburgse oom en tante en daar waren we wel wat katholieker. Eerst naar de kerk en dan pas ontbijten en er liep een optocht door de straat met een pastoor voorop en het kruis met Jezus. Heel indrukwekkend als je klein bent.

We hadden thuis een abonnement op een katholiek kinderblad, een soort kinderbijbel in delen , wat nadat het in de brievenbus viel in een bijbehorende ordner werd gestopt en verder nooit meer naar gekeken werd.

En zo zou het gewoon moeten zijn, beleef je geloof hoe jij wilt, maar christelijk of islamitisch rekenen?

Straks gaat Max naar de christelijke school, want daar zitten alle kinderen in de buurt en dat is leuk en je wordt niet slechter van een liedje "Mijn hartje is zo blij, want Jezus is in mij". Maar zou het niet veel simpeler zijn om heel die zuilenzooi overboord te gooien. Dat doe je lekker, net als mijn ouders nodig vonden, na schooltijd. Je kind in een bepaalde richting opduwen is aan de ouders. Opvoeden is een taak voor de ouders. Bovendien zou het enorm kostenbesparend werken, maar dat is weer een heel ander verhaal.  Dus allemaal naar school, niks geen katholiek, islamitisch, of christelijk of...openbaar. Want dan kan die aanduiding ook gewoon de prullenbak in.

Trouwens zo openbaar zijn die scholen ook weer niet; om elk plein staat een hek.

Ik denk niet dat ik deze belangrijke ontwikkeling nog tijdens mijn werkzame jaren als juf ga meemaken, al zou ik het wel SUPER! vinden.