Overleven

De vakantie is voorbij, we zijn weer thuis, en we hebben het overleefd. Zo, dat klinkt alsof we een mission impossible hebben overwonnen. Nou, eigenlijk wel. De terugreis was zeker spannend te noemen.

Wacht, ik moet even een paar dagen terug.

Ellende in vakantieland

Max was al wat hoesterig, maar dat was hij al een paar dagen, niks om ongerust over te zijn.  Totdat hij op onverwachte momenten zijn hele maaginhoud eruit ging gooien, aan tafel in het restaurant bijvoorbeeld. Komt door de hoest dachten we.

Maar mama hoestte helemaal niet en deed hetzelfde, maar dan op het zonnedek bij het zwembad. Een paar dagen later deed papa gezellig mee en in de nacht voor vertrek sloot opa zich hier ook nog eens bij aan.

Ik was voor het veelvuldig spugen van Max al naar de Farmacia gegaan voor medicijnen. Een aardige apothekersassistent  legde uit hoe de inname was en wenste beterschap. Toen ik een dag later terug kwam om voor een bevriende fysiotherapeut een middel op te halen, wat alleen in Spanje verkrijgbaar was, vroeg hij hoe het ging. Goed, althans met Max. Mama was toen nog niet ziek. Een dag later kwam ik terug om  op verzoek van de fysio nog een fles van het gevraagde middel te kopen. En de volgende dag stond ik weer voor zijn neus om voor mama medicijnen te kopen. De man moet gedacht hebben dat ik een oogje op hem had, zo vaak stond ik aan zijn toonbank.

Nog meer ellende

Op de dag van vertrek had Max nog een middagdutje kunnen doen in de  hotelkamer, die we  op het laatste moment bijgeboekt hadden om dienst te doen als ziekenkamer. Hier lagen papa ( inmiddels ook nog met een knallende koppijn), mama en Max te rusten. Max zat  na zijn dutje nog wat bij te komen en wakker te worden toen we het geluid van een fles Heinz tomatenketchup hoorden die leegegespoten werd, maar dan alsof er een microfoon bijgehouden werd, zo hard!  Ken je dat geluid?

  "Wat was dat?", zei papa tegen Max, die er met een gezicht bij zat alsof het hem niet aanging. En toen zijn slaapzak opengeritst werd , "Holy shit!".  En niet zo'n beetje ook. Relativerend zeiden we dat het een gelukje was dat het nu gebeurde en niet in de transferbus of erger, het vliegtuig. Terwijl mama Max nog snel onder de douche schoonspoot en papa, die al zo misselijk als een hond, de strontslaapzak uitspoelde, begon ik voorbereidende maatregelen te treffen. Hoeveel luiers en verschoningen extra moeten er mee in de handbagage,  hoeveel plastic zakken/tasjes verzamel ik voor de misselijken onder ons en voor wie het nog misschien ook gaan worden.  Hup, souvenirs eruit, we hebben de tasjes hard nodig!

Overleven in een vliegtuig

Op de luchthaven werden we op de proef gesteld door de deskbeambte die als enige een soort van stiptheidsactie uitvoerde en precies wilde weten van wie welke koffer was en als een security onze koppen op die ellendige pasfoto's heel secuur zat te vergelijken met onze werkelijke gezichten. Opschieten, we zijn hier ziek, zwak en misselijk en als je niet doorwerkt steken we je aan met ons virus!

Onze vakanties zitten vaak vol met rituelen, waaronder het bezoek aan de evenbroer van MacDonald's, waarvan ik even niet op de naam kan komen. Waarschijnlijk omdat ik altijd  een afvallige ben in deze traditie, want wanneer de hele familie zit te smullen van een hamburger en friet zit ik mijn baguette met tonijn te verorberen. Maar de megalange rij van de Burger KIng konden we deze keer laten voor wat het was,; niemand wenste zijn gevoelige maag eraan te wagen. 

In het vliegtuig zat mama er al weer heel monter bij, wat niet voor papa en opa gezegd kon worden. De vlucht vond plaats op een tijdstip waarop alle baby's en peuters al heel lang op een oor liggen, maar dat gold niet voor Max. Na zijn enorme poepluier was hij weer helemaal het mannetje geworden en heeft alle pogingen om hem in slaap te krijgen ten spijt de hele lange vlucht ons gezellig bezig gehouden met zijn kiekeboespelletjes over de stoelleuningen. Zonder kleerscheuren hebben we de vlucht en de terugtocht naar huis overleefd. 

Hee, en denk nou niet dat deze vakantie in het water is gevallen, in tegendeel! Het was heerlijk! Esther kwam over vanuit het koude Tromsö ( drie vluchten op een dag: Tromsö_Oslo, Oslo- Barcelona, Barcelona-Gran Canaria) om zich bij ons te voegen. Het was heerlijk om haar weer te zien. Dat maakte het wel weer  jammer dat Anouk er deze keer niet bij kon zijn, anders was mijn geluk helemaal compleet.  Het hotel was geweldig, het weer was heerlijk, maar het belangrijkste is dat het gezelschap fantastisch was.