Spannende tuinwereld
Tuin en plaats
Vroeger hadden wij een tuin met een "plaats", zoals dat toen heette. Het was een betegelde tuin met een randje aarde waar mijn vader wat fruitstruikjes had geplant. Of ik er ooit een braam of framboos van geproefd heb kan ik me niet herinneren. Misschien had ik destijds net zo'n hekel aan fruit als aan groente of misschien lukte de oogst gewoon niet, geen idee. Het boeiendste spelletje in onze tuin bestond uit schommelen en met blubber in allerlei mate van vochtigheid spelen.
Mijn oma had een "plaats" en een tuin. De " plaats" was achter, een koude betegelde tuin, waar amper zon kwam, waar gewassen werd ( ja, buiten) en waar je kon spelen zonder fantasie en waar een blind paard nog geen schade kon aanrichten. Bij mijn weten zat er nooit iemand. Ja, mijn nichtje en ik zaten er in een zelfgemaakte tent van lappen.
Voortuin
Nee, dan de voortuin! Die was spannend. Er stond een grote gouden regen in en bloemen en planten in allerlei kleuren. Mijn oma hield van tuinieren en zorgde dat haar ( toch wel wilde -) tuin en altijd prachtig bij lag. Mijn nichtje en ik waren graag in de voortuin. Mijn oma had er met oude straattegels allerlei paadjes aangelegd, zodat ze overal goed bij kon wanneer ze moest snoeien en schoffelen. En het waren de paadjes die wij zo spannend vonden. Maar meer nog de paadjes die niet door oma bestraat waren. Die leidden tussen struiken en planten waar volwassenen niet tussendoor konden komen. Als we maar zorgden dat we niet van bessen ( giftig?) aten of bloemen plukten vond mijn oma alles best. Soms mochten we rozen knippen die zij dan binnen in vaasjes zette. Jammer genoeg waren in die tijd de foto's zwart en wit en dus de bloemenpracht van oma ook.
Op ontdekking
Onze tuin is nog groter dan die van mijn oma en zoveel spannender ook.
In onze tuin is mijn schommel vervangen door een peuterschommel met gordel, maar alleen bij Gods gratie wil Max er wel eens inzitten, als wij dat zo leuk vinden, maar liever gaat hij op onderzoek uit. Er ligt grind met grote en kleine kiezels die Max prachtig vindt voor zijn pas aangelegde verzameling stenen.
Zijn papa vroeg zich laatst af waar al die stenen in huis toch allemaal vandaan komen? Nou, die verzamelt Max! Verder is er een sloot met vis en kikkers in onze tuin. Een sloot? Ja , een sloot. De naam "vijver" is te veel eer voor deze bak water waar het kennelijk toch goed toeven is voor salamandertjes, kikkers, vissen en waterlelies. De sloot is gelukkig nog niet heel erg aantrekkelijk. Ja. om er af en toe een afgekeurde steen in te gooien, dat dan weer wel. Maar het leukst zijn de paadjes! De niet-aangelegde paadjes tussen struiken en achter coniferen.
Wandelpaadjes
En dit weekend heeft opa het extra leuk gemaakt. Want hij heeft rondom de gehele tuin de hedera gesnoeid, zodat er langs de hele schutting rondom de tuin gelopen kan worden. Bovendien zijn er talloze struiken net iets kleiner gemaakt, waardoor er meer tussenruimte tussen de planten is ontstaan, dus extra paadjes. Achter de schuur kan weer gelopen worden, want al het struikgewas is daar verdwenen, wat weer nieuwe mogelijkheden biedt om je te verstoppen. Maar het paadje achter de schuur is zodanig smal dat het voor de volwassenen net iets te lastig gaat worden om een kleine ondeugende peuter daarvandaan te pakken. Dat wordt dus lachen, Max! Ik wens je morgen veel plezier in onze tuin.
Was ik nog maar zo klein, wat zou ik onze tuin toen leuk gevonden hebben.