De laatste loodjes, zogezegd, zijn aangebroken. 

We zitten nu op donderdag, de dag voor de registratie, twee dagen voor de wedstrijd. De laadfase is ingegaan. De moeilijkste fase voor mij, omdat ik telkens weer bang ben dat ik de hele voorbereiding dan ga verpesten. Dat ik door de vele koolhydraten dan opeens met een bolle buik kom te zitten. Dat ik verstopt raak, buikpijn krijg, vocht vasthoud, dichte ogen, of weet ik veel meer.

Ik heb kant en klare pannenkoeken gekocht: naturel gezoet staat er op de verpakking. Ik heb er een geproefd, maar zoet is het niet te noemen, vet ook niet; het is gewoon een droge pannenkoek. En ik heb er tien te verwerken vandaag en morgen. Per koek leveren ze 143 kcal op en dat is dus minder dan mijn eigen "bulk"-pannenkoeken, gemaakt van havermout en whey en 177 kcal. Geen idee wat ik beter kan eten, eigenlijk.

Ik blijf momenteel netjes hangen op 49,1 kg en mijn vetpercentage is 12 %. Ik heb weleens lager gewogen en gemeten, maar dit is waar ik het mee moet doen. Veel verschil met vorig jaar NK zit er niet in, we gaan niet kijken op tienden, dus ik ben tevreden. Mijn coaches ook trouwens, dus daar vertrouw ik dan maar op. Richard zit momenteel voor een dikke maand in Japan en heeft beloofd me de hele wedstrijddag te begeleiden. Een leuke belofte, maar het zal niet veel zijn, omdat ik al rond half elf in de ochtend op het podium sta. Dit in tegenstelling tot andere jaren waarbij ik bijna aan het einde van de wedstrijddag pas op het podium mocht. Lang wachten was dat altijd. Nu wordt het vroeg opstaan, ontbijten, make up en haar doen, naar de 2e tanningronde, en dan is het bijna tijd om op te warmen en het podium op te stappen. Maar gelukkig heb ik Peter aan mijn zijde, mijn trouwe motivator in onzekere tijden, die me steeds weer weet op te monteren en in me blijft geloven.

Dit jaar met maar liefst zeven dames van 50+. In de 60+ klasse ben ik wederom de enige en automatisch Nederlands Kampioen. Dit houdt in dat ik ALWEER de oudste dame van de hele wedstrijd ben. Ik voel me zo langzamerhand een van de Laatste der Mohikanen. En ja, ik ben er nog steeds en ik begin het zelf eigenlijk ook wel een beetje bijzonder worden, na tien jaar wedstrijden doen.