Op de school waar ik werk is het schoolzwemmen gestopt. Vanwege aansprakelijkheidsperikelen. (Mooi woord voor galgje trouwens) De school waar ik vroeger zelf op zat deed ook aan schoolzwemmen. Voor mij heeft dat niet veel opgeleverd destijds. En begrijpelijk hoor. Wij kregen zwemles in het Wantijbad, een buitenbad zonder verwarming. En toen met gescheiden baden voor de jongens en de meisjes. In mijn beleving hadden we nooit mooi weer als we zwemles hadden , maar wel net warm genoeg om het door te laten gaan. Het staat mij bij dat de les doorging als de watertemperatuur niet onder de 18 graden was.  Man, dat was koud!!!!

En dan die badmeesters! Die hielden absoluut niet van kinderen en niet van getreuzel en kwamen volgens mij allemaal uit Sparta. Zwemmen zou je en niet zeuren! Het ergste was als we dingen moesten opduiken. Ik was toen al brildrager,  maar dat excuus sloeg nergens op want bij het duiken deed ik mijn ogen dicht. Dan zie je sowieso niks liggen op de bodem. En om de badmeester tevreden te stellen zocht ik dan op de tast waar de bordjes lagen. Ik ben nog nooit met iets naar boven gekomen.

Je liep van de kleedhokjes ( ook buiten) bibberend in je zwempakje naar het water en dan stelde je de sprong in dat donkere water zo lang mogelijk uit. Wat ook zo akelig was dat de bodem van donker brokkelig beton was waar je regelmatig je voeten aan openhaalde.

Mijn eerste en enige zwemdiploma heb ik in een verwarmd bad in de zomer in Duinrell behaald. Weliswaar ging ik ruggelings diagonaal door het zwembad, dus met extra meters, maar het werd goed bevonden en mijn eerste diploma had ik op zak.

Elk volgend diploma zou nooit meer met zwemmen te maken hebben. Zwemmen, nee, ik moet zeggen , spelen in het water vond ik heerlijk. Handstandjes maken, onder water zwemmen en watertrappelen, totdat mijn oren er geen zin meer in hadden. De ene oorontsteking na de andere, met later buisjes en een operatie. Ik kan nu met mijn gelaserde ogen elk bordje op de bodem zien liggen; ik kan er alleen niet bij vanwege een verbod op water in de oren.

Max heeft zijn tweede zwemles achter de rug en ik denk dat hij na elke les dacht: goddank, het is voorbij, we mogen vrijzwemmen. Maar Max, ik ben apetrots op je, jongen. Je bent nu al verder gekomen dan je oma ooit was: jij durft gewoon onder water te kijken!! Jij komt er wel, hoor. Kijk naar je papa, die heeft alle zwemdiploma's die er bestaan. Er komt een tijd dat je net zo'n waterrat wordt als hij.